zakochana w kinie

                                                         Keira Knightley w roli Grety Nowy film Johna Carneya "Zacznijmy od nowa" wydawał się z opisów dystrybutora filmem nakręconym specjalnie dla mnie. Jest tam Nowy Jork, który jest fotogeniczny, jest wokalista zespołu Maroon 5, którego głos (i wygląd) uwielbiam, jest Keira Knightley, dobra aktorka o ciekawej urodzie, są świetne piosenki i...wszystko razem jest nudne i sztampowe. dialogi irytujące, truizmy i banały wygłaszane przez bohaterów drażnią uszy, a sama historia mało oryginalna. O czym jest ten film? Greta i Dave stanowią doskonałą parę, żyć bez siebie nie moga, razem komponują piosenki. Dave staje się sławny po tym jak jego utwory zostają wykorzystane w filmie. Podpisuje kontrakt z najlepszą wytwórnią w Nowym Jorku i razem ze swoją dziewczyną przenosi się do tego miasta. Związek rozpadnie się, ponieważ Dave odejdzie do innego, celebryckiego życia. Porzucona Greta zaśpiewa w klubie dla młodych talentów i zosta

Film japońskiego reżysera Hirokazu Koreedy jest pełen spokoju, kontemplacji, ciszy. Emocje wypisane na twarzy bohaterów przemawiają jednak o wiele bardziej niż krzyk czy płacz. Uporządkowane życie japońskiego młodego wilka zostaje przewrócone do góry nogami po informacji, że jego ukochany synek nie jest jego dzieckiem biologicznym - w szpitalu pomylono dzieci. Ryota, który całe swoje życie odnosił sukcesy nagle czuje się przegrany, oszukany i wściekły na niesprawiedliwy los. Ma pretensję do żony, że nic nie zauważyła, a matka przecież zawsze pozna swoje dziecko. Zaczyna szukać winy w synie - no tak, nie był tak zdolny jak on, to dawało do myślenia!Ryota z żoną postanawiają wymienić się synami z rodziną, która wychowywała ich biologicznego syna. Czy jednak więź biologiczna okaże się silniejsza czy bliskość wynikająca z lat wychowania nie swojego syna? "Jak ojciec i syn" jest filmem o strachu jakie przeżywa każde dziecko bojąc się odrzucenia. Bo czy nie jest odrzuceniem stwie

                                                             ulotka dystrybutora Dawno się tak nie uśmiałam na komedii. "Tamara i mężczyźni" w reżyserii Stephena Fearsa (znanego przede wszystkim z rewelacyjnych "Niebezpiecznych związków" z Glenn Close i Johnem Malkovichem) jest dowcipnym, niegłupim filmem ze świetnymi dialogami. Można zrobić dobrą komedię o kobietach i mężczyznach, nie kierując się stereotypami, ale umiejętnie odkrywając ludzką naturę. Tamara wraca po kilku latach do małego miasteczka w Wielkiej Brytanii, z którego pochodzi. Przenosi się z Londynu gdzie zrobiła karierę jako dziennikarka. W sennym miasteczku nic się nie dzieje, a mieszkańcy żyją życiem innych. Powrót Tamary wywraca do góry nogami spokój miasta. Wracają wspomnienia kiedy Tamara była dojrzewającą, nieatrakcyjną dziewczyną marzącą o wielkiej miłości. Wtedy dostała kosza od wszystkich mężczyzn, którymi była zainteresowana. Dziś wraca odmieniona - po operacji szpeczącego ją nosa pię

                                                       Bliźniaczki z "Lśnienia" Stephen King po ekranizacji swojej powieści "Lśnienie" przez Stanleya Kubricka podobno był rozczarowany. Film nie jest dokładną adaptacją książki, ale dzięki temu udało się Kubrickowi stworzyć dzieło indywidualne. Po 34 latach od premiery nadal przeraża i fascynuje. Fabuła opowieści jest nastąpująca: pisarz Jack Torrence ( Jack Nicholson) wraz z żoną Wendy ( Shelley Duvall) i synem Dannym (Danny Lloyd) dostaje pracę w położonym głęboko w górach hotelu "Panorama". Przez 6 zimowych miesięcy ma opiekować się tym miejscem, które ma złą sławę - poprzedni opiekun hotelu zamordował swoje córki i żonę po czym popełnił samobójstwo. Jack nie ma wielkiego wyboru, z powodu problemów z piciem trudno jest mu znaleźć pracę na stałe. W hotelu będzie miał również dobre warunki do pisania książek. Jack nie pije od 5 miesięcy, przestał po tym jak w upojeniu alkoholowym złamał rękę synkowi.

                                         Bruce Dern w fenomenalnej roli Woodiego Granta "Nebraska" to film, który powinnien dostać Oskara - za zdjęcia, za muzykę, za aktorstwo i reżyserię. Jestem zakochana w tym filmie od momentu obejrzenia. Niskobudżetowe kino amerykańskie, powolne, bez akcji, a jednocześnie dowcipne, wzruszające, głębokie. Film się też dobrze ogląda, nie ma dłużyzn ani nudy. Film jest czarno-biały i zmontowany w taki sposób że miałam wrażenie, że oglądam dokument. Nie wiem czy to był celowy zabieg reżysera, ale wątek autobiograficzny (reżyser pochodzi z Nebraski) może być powiązany z takim sposobem sfilmowania historii. Głównym bohaterem jest Woody, starszy pan, alkoholik, który pewnego dnia dostaje informację, że wygrał milion dolarów pod warunkiem, że wykupi los na loterii w Nebrasce. Mieszkający w Montanie Woody postanawia udać się w podróż, przy okazji odwiedzając rodzinne strony w jednym z miasteczek w Nebrasce. Jego dosrosły syn jedzie z nim, t

Andrzej Wajda ma na swoim koncie wiele arcydzieł filmowych, jest niekwestionowaną jedynką na liście polskich reżyserów. "Kanał", "Człowiek z marmuru", "Popiół i diament" stanowią ważny dorobek historii polskiego kina. Chciałabym przypomnnieć zapomniany, a moim zdaniem najlepszy film Wajdy "Panny z Wilka" (w 1980 roku film byl nominowany do Oskara i przegrał z "Blaszanym bębenkiem"). Wajdzie udało się doskonale oddać oniryczny nastrój opowiadania Iwaszkiewicza, na podstawie którego powstał film. Wiktor Ruben wraca po wielu latach do majątku Wilko, w którym spędził wakacje jako korepetytor jednej z dziewcząt, mieszkanek dworu. Właśnie skończyła się I wojna światowa. Mineło 15 lat od jego ostatniego pobytu, wiele się zmieniło, skromny i nieśmiały korepetytor stał się dojrzałym mężczyzną. Wiktor konfrontuje się ze wspomnieniami, jak się zmienił, zyskał pewność siebie, jak zmieniła go wojna, w której brał udział. Dowiaduje się od mieszkanek