zakochana w kinie

Międzynarodowy sukces Idy uświadomił mi,że nie bardzo potrafię poznać się na kinie przez duże "K". Film widziałam na pokazie dyskusyjnego klubu filmowego w kinie Wisła,pokaz poprzedzony był prelekcją krytyka filmowego,który uswiadamiał widzom,że tym filmem nie wypada się nie zachwycać,bo jest to arcydzieło i tyle. Czułam się jak w gombrowiczowskim Ferdydurke-jak zachwyca skoro nie zachwyca? Film jest bardzo dobrze zrobiony,czarno-białe kadry nadają klimat,Agata Kulesza jak zawsze świetna,temat ważny i cały czas nieprzerobiony przez Polaków (antysemityzm,Polaca a Żydzi,wojna) a mimo to byłam rozczarowana po seansie.Widocznie to nie jest kino,które mnie porywa. Ale pomimo że film mnie nie porywa to cieszę się sukcesem Idy,nominacją do Złotych Globów,prawdopodobnym Oskarem,bo to największy sukces polskiego filmu od bardzo długiego już czasu. W końcu udało się zwrócić uwagę międzynarodowej publiki na Polskę nie tylko w kontekście zaplecza zawodowego Europy ale i na kulturę. Z

Kultowy musical o życiu hippisów z lat 60-tych został na początku lat 80-tych sfilmowany przez Milosa Formana w sposób nowatorski.Forman przeniósł zdjecia ze studia na zewnątrz i kręcił w plenerze.Oglądamy fabularny film,w którym co pewien czas ktoś zaczyna śpiewać i tańczyć.Nie razi to nawet tych co za musicalami nie przepadają i oto też chodziło reżyserowi.Stworzył własną historię o przyjaźni młodego rekruta z Oklahomy z grupą hippisów z Central Parku,wykorzystując tło muzyczne z broadwayowskiego musicalu. Forman miał doskonały muzycznie materiał przenieść na ekran.Sukces wydawał się gwarantowany.Ale zrobił coś więcej- nakręcił swoją własną interpretację tego manifestu hippisow.Jego Hair to pożegnanie z kończąca się epoką wierzących w nadejście Ery Wodnika,to podsumowanie lat 60-tych i 70-tych.Dawni hippisi pracują w korporacjach i założyli rodziny.Nie ma już wolnej miłości,narkotyków i eksperymentów z alternatywnymi modelami życia,a coraz głośniej słychać o HIV i AIDS.Pragmatyzm w

Cronenberg lubi szokować i po raz kolejny szokuje w nowym filmie "Mapy gwiazd".Ten film można by określić satyrą na holywoodzki światek,gdyby nie to że raczej smutna ta satyra.Świat gwiazd to ciągła rywalizacja,depresje,używki,brak emocji i ludzkich odruchów.Samo jego przedstawienie nie byłoby pewnie bardzo ciekawe gdyby nie misternie tkane przez reżysera intrygi i powiązania głównych bohaterów.Każda postać w filmie jest zaburzona,ma problemy ze sobą i potrzebuje pomocy terapeuty.Tym bardziej z ciekawością czytelnika tabloidów widzowie wchodzą w świat w rzeczywistości dla nich zamknięty. Perfekcyjna Julianne Moore w roli,za którą zresztą dostała Złotą Palmę w Cannes,jest najmocniejszym punktem filmu.Julianne gra starzejąca się aktorkę,która nie jest już na topie,ale chce znowu na ten top wejść.Zrobi wszystko dla roli.Jej Havana jest narcystyczną,znerwicowaną,neurotyczną babą,która ma obsesje na punkcie swojej zmarłej matki,znanej aktorki.Julianne stworzyła postać wielowymia

Chociaż byłam sceptycznie nastawiona do filmu o Relidze Bogowie zaskoczyli mnie przede wszystkim perfekcyjnym wykonaniem. Przecież to światowy poziom udźwiękowienia, jakości zdjęć, scenografii. Widać dbałość o szczegół, dobry scenariusz i reżyserię. Pan Palkowski może dawać korepetycje swoim kolegom po fachu- krytycy nie przesadzili pisząc że to najlepszy film polski od długiego czasu posuchy. Dobre komercyjne kino, które trzyma w napięciu jak thrillery Hitchcocka. Główna rola Tomasza Kota jest na pewno przełomową w karierze. Jego Religa nie jest świętym, czego się obawiałam, ale ambitnym i zdeterminowanym lekarzem z problemami osobistymi. Aktor do perfekcji opanował sposób chodzenia i zachowania Religi, ma się wrażenie oglądania nie aktora a młodego kardiochirurga. Aktorzy grający współpracujących z Religa są również rewelacyjni. Dialogi trochę sztuczne, ale jestem w stanie darować tę niedoróbkę w kontekście bardzo dobrej całości filmu. Pawlikowski przedstawia okres w życiu lekarz

Po obejrzeniu "Zaginionej dziewczyny" zrobiło mi się szkoda Davida Finchera. Facet, który ma na swoim koncie takie hity jak Siedem i Fight Club, musi być poważnie załamany po obejrzeniu swojego ostatniego filmu. Do tego w roli głównej Ben Afleck, olśniewajacy publiczność filmem Operacja Argo, też ma chyba gorszy czas, ponieważ jest absolutnie beznadziejny w roli męża zaginionej. Dialogi w tym filmie rażą sztucznoscia i głupotą, rozmowy zakochanych są tak pretensjonalne, że czułam się zażenowana. Intryga poprowadzona jest tak by widza zakręcić i poplątać mu fakty. Pojawia się kilka zupełnie niepotrzebnych motywów, nic nie wnoszacych do filmu, akcja jest nierówna, brak logiki faktów przedstawionych. Do tego film trwa prawie 3 godziny! Opowieść zaczyna się ciekawie-mąż wzywa policję, ponieważ jego żona zniknęła, a w domu są ślady walki.W akcję poszukiwawczą włączają się ludzie z miasteczka i telewizja. Krwiożerczy dziennikarze szybko uznają męża winnym. Oskarżony postanawia

                                          agresywny Steve (zdjęcie ze strony www.polityka.pl ) Długo przeze mnie wyczekiwany nowy film Xaviera Dolana (obecnego już na moim blogu), obsypany nagrodami przez krytyków na całym świecie, uhonorowany na festiwalu w Cannes to prawdziwa torpeda. Za każdym razem kiedy czytam entuzjastyczne recenzje ogarnia mnie niepokój, że film nie będzie taki dobry jak o nim piszą i mówią. W przypadku "Mamy" nie było rozczarowania. Dolan przypomina mi Godarda - fascynat kina, znający świetnie nurty i trendy, nałogowy oglądacz, który zaczyna kręcić własne filmy i dobrze korzysta ze swojej filmowej wiedzy. W jego filmach widać zresztą fascynację nową falą francuską, ale jest to fascynacja przefiltrowana przez wychowywanie się na teledyskach i grach komputerowych. Można zarzucić mu efekciarstwo, ale produkt końcowy bardzo mi odpowiada. Dolan stworzył swój własny gatunek. Zaczynając od konsekwentnej narracji, dynamicznego rytmu filmu, doskonałych

               Plakat ze strony filmweb W recenzji "Wilka z Wall Street" napisałam,że Scorsese nie należy do reżyserów za którymi przepadam,ale nie mogę mu odebrać świetności warsztatu i kilku naprawdę dobrych filmów. Arcydziełem jest "Taksówkarz" z doskonałą rolą Roberta de Niro,Cybil Shepherd,Harvey'a Keitel'a i młodziutką Jodie Foster. Jest tutaj i fascynacja nową falą kina francuskiego, jest też wpływ włoskiego realizmu. Scorsese tworzy intymny portret weterana z Wietnamu, który po przejściu traumy wojny popada w szaleństwo.Główny bohater jest jednocześnie narratorem,poznajemy jego myśli,uczucia,jesteśmy w jego głowie,poznajemy tok myślenia i przyczyny szaleństwa. Robertowi de Niro udało się stworzyć postać na miarę Normana Batesa z "Psychozy" Hitchcocka. Travis jest równie przerażający,ale jednocześnie budzący litość. Travisa poznajemy jak nocą krąży po Nowym Jorku. Zatrudnił się jako taksówkarz, bo po przeżyciach wojennych cierpi na

Przeglądając filmy nominowane do konkursu głównego na 39 Festiwalu Filmów Fabularnych w Gdyni stwierdziłam, że smuta i martyrologia jest nadal ulubionym tematem polskich reżyserów. I choć do głosu doszło już moje pokolenie to nadal najbardziej artystyczne tematy to patologie, wojna i trudna polska historia. A gdzie są tematy współczesne, gdzie na każdym kroku nie musi być alkoholik, zboczeniec czy opozycjonista?Dlaczego Czesi potrafią robić filmy po których nie ma się ochoty od razu popełnić samobójstwa?A nie są to filmy banalne czy głupie. Brakuje mi w polskim kinie dobrych filmów, które nie będą przy okazji depresyjne. Jedynym pocieszeniem dla mnie jest Konkurs Młodego Kina, gdzie prezentowane są etiudy filmowe młodych twórców i w końcu widać, że kobiety się przepchały łokciami (bo się w Polsce inaczej nie da) ze swoimi produkcjami.Mamy pół na pół produkcji kobiet i mężczyzn. W konkursie głównym nominowane zostały tylko dwie kobiety,w tym Magdalena Piekorz, znana ze świetnych "

Na ten film trafiłam przypadkowo w telewizji. Mało znany thriller psychologiczny w reżyserii Antonio Camposa ze świetną ścieżką dźwiękową. Oryginalna muzyka i zdjęcia trochę przypominają "Wyśnione miłości" Xaviera Dolana. Nominacja do nagrody głównej na prestiżowym festiwalu w Sundance. Doskonała główna rola. Początek filmu trochę nudnawy - Simon, nowojorczyk, właśnie skończył studia i rozstał się z dziewczyną. Żeby o niej zapomnieć wyjeżdża do Paryża. W poszukiwaniu nowej dziewczyny krąży po mieście. Poznaje dwie studentki w kinie, trafia w ramiona prostytutki, z którą po pewnym czasie zamieszka. Żeby wyrwać dziewczynę z prostytucji postanawia szantażować jej klientów. Sympatyczny, nieśmiały, porzucony przez dziewczynę wrażliwiec Simon budzi same ciepłe uczucia. Kobiety się nim zaopiekują - dadzą pieniądze i mieszkanie. Ale szybko okaże się, że Simon jest nałogowym kłamcą i mizoginem, który nienawidzi kobiet. Przemiana Simona jest niezauważalna, zaskakująca, trudno uwi

                                                         ulotka dystrybutora Nowy thriller (po wakacyjnym ubóstwie repertuaru kinowego) obejrzałam na pokazie przedpremierowym. Nicole Kidman i Colin Firth w rolach głównych gwarantują dobrą rozrywkę (chociaż jeśli o Firth'a chodzi to nie należy do moich ulubionych aktorów). O filmie nie słyszałam, idę do kina nieprzygotowana, zobaczymy co to. "Zanim zasnę" nakręcono na podstawie bestsellera o tym samym tytule. Historia jest nieprawdopodobna - główna bohaterka, Christine, cierpi na amnezję. Każdego dnia budzi się nie pamiętając kim jest, gdzie i z kim mieszka, nie pamięta swojej przeszłości. Mieszkanie, w którym bohaterka się znajduje jest oklejone zdjęciami i instrukcjami co ma robić w ciągu dnia. Około południa dzwoni do niej telefon, w słuchawce którego odzywa się głos lekarza psychiatry informującego ją o badaniach prowadzonych nad pamięcią. Jest jeszcze ukryta w szafie kamera na której Christine nagrywa swój vid

Mimo że skończyły się wakacje i jest szansa,że znowu będzie można zobaczyć w kinie dobre filmy wybrałam się na wakacyjny ogórek czyli nowy film Woodiego Allena "Magia w blasku księżyca". Ostatnie filmy Allena są niestety słabe (i ten spadek formy filmowej trwa już od 20 lat),ale mimo to da się je obejrzeć. Tak myślałam...niestety "Magia w blasku księżyca" jest tak nudnym filmem,że zasnęłam w kinie. Historia wydaje się ciekawa-lata dwudzieste, Lazurowe Wybrzeże, główny bohater jest znanym magikiem, który ma zdemaskować oszustkę. Dziewczyna podaje się za osobę z nadprzyrodzonymi zdolnościami,organizuje seanse spirytystyczne dla bogatych klientów. Bohater będąc pod urokiem dziewczyny zaczyna wierzyć w jej zdolności. Prawdopodobnie celem filmu było pokazanie romantycznej opowieści. Nie da się jednak uwierzyć, że między głównymi bohaterami (Colin Firth i Emma Stone) jest jakaś chemia, bo kompletnie jej nie czuć. O tym, że ta chemia jest dowiadujemy się od Colina Firt

                                                           ulotka dystrybutora Nie jestem wielką fanką tego duńskiego reżysera skandalisty,choć nakręcił dwa świetne filmy: "Przełamując fale" i "Dogville". Stworzył razem z innymi młodymi reżyserami w połowie lat 90-tych Dogmę, grupa ogłosiła swój manifest o Nowym kinie.Bardzo charakterystyczne dla Dogmy jest kręcenie zdjęć kamerą z ręki. Filmy Dogmy wydają się być dokumentem, często zatrudniani byli naturszczycy do filmu zamiasta zawodowych aktorów. Lars von Trier w swoich filmach brutalnie rozprawia się z emocjami widza - jego filmy są trudne,mocne i mało optymistyczne. Nie ma tutaj happy end'ów. Ale mimo to von Trier ma na świecie mnóstwo fanów, a przez krytyków uważany za enfant terrible kina i tak dostaje od nich wysokie noty. "Dogville"to historia o kobiecie, ktora ucieka przed swoim prześladowcą i trafia do małego miasteczka, które za główny cel postawiło sobie ćwiczenie w cnocie i moral

                                                          ulotka dystrybutora W tym filmie jest wszystko co charaktersytyczne dla filmów Almodovara - mnóstwo kolorów, wspaniała muzyka, pastisz i obrazoburstwo. Hiszpański temperament, namiętności i historia jakby wyjęta z tabloidu. Słynna już tragikomiczna scena gwałtu na Kice przez eks-aktora porno to kwintesencja stylu Almodovara. Szokowanie publiki, absurd i ironia. Nie ma dla Almodovara świętości, wszystko potrafi wyśmiać, nie boi się trudnych tematów (pedofilia książy w "Złym wychowaniu", homoseksualizm w "Prawie pożądania", przemoc wobec kobiet "Volver"). W jego filmach pojawiają się postacie nietuzinkowe, oryginalne, targane namiętnościami ("Kwiat mego sekretu", "Porozmawiaj z nią"). Bohaterowie romansują każdy z każdym, niezależnie od płci, wieku, statusu materialnego. Filmy są przegadane, ma się wrażenie że aktorzy bez przerwy mówią, do tego postacie są zawsze przerysow

                                          Zgrabna łydka Pani Robinson Film, który w 1968 roku dostał Oskara za najlepszą reżyserię, który wpłynął na rozwój kontrkultury w Stanach, który wywołał skandal obyczajowy dziś niestety może być jedynie historycznym zapisem lat 60-tych sprzed rewolucji seksualnej. Ale mimo że film jest przestarzały i prawdopodobnie zupełnie niezrozumiały dla współczesnego młodego człowieka to ma swój urok, również dzięki poetyckiej ścieżce dźwiękowej autorstwa grupy Simon & Garfunkel. Piosenka "Mrs. Robinson" zdobyła nagrodę Grammy  (najlepsza piosenka roku 1969), utrzymywała się przez wiele miesięcy na pierwszych miejscach światowych list przebojów i do dziś motywy z nią związane pojawiają się we współczesnych utworach. Niezwykły klimat tamtych czasów ma również "The sound of silence". "Absolwent" był pierwszym filmem o kontestacji, o konflikcie pokoleń, o buncie młodych przeciwko rodzicom. W musicalu "Hair" z

                                           "Always look on the bright side of life" "Film jest tak śmieszny, że w Norwegii został zakazany" głosiło hasło reklamowe szwedzkiego dystrybutora filmu. Do 1990 roku był zakazany w Norwegii, a po premierze został opatrzony ograniczeniem wiekowym od 18 roku życia. "Żywot Braiana" to obrazoburczy pastisz naśmiewający się z kultu religijnego, religijnych symboli, ale i patosu obecnego w produkcjach o życiu Jezusa Chrystusa. Ale nie tylko z tego - wyśmiane są wszystkie ruchy społeczne popularne w latach 70-tych - lewicujący hippisi, feministki i ruchy niepodległościowe oraz ich metody działania..Można zaryzykować twierdzenie, że to najśmieszniejszy film grupy. Braian Cohen, rówieśnik Jezusa Chrystusa, zostaje pomyłkowo wzięty za oczekiwanego proroka Już w pierwszej scenie poznajemy trzech królów, którzy przybywają do domu matki Braiana z mirą, kadzidłem i złotem by zwiastować narodzonemu właśnie synowi bożemu

                                            plakat promujący film "Annie Hall"                                                         Wody Allen jest tak płodnym twórcą,że z jego bogatego filmowego dorobku trudno wybrać jeden najlepszy film,ponieważ jest kilka naprawdę świetnych ("Zelig","Manhattan","Hanah i jej siostry")."Annie Hall" jest moim ulubionym,głównie z powodu dialogów i scenariusza.Poza tym film nie ma klasycznej formy- główny bohater zwraca się co pewien czas do widzów,pojawia się animacja bardzo popularnej w Stanach bajki i w epizodach występują intelektualiści: twórca pojęcia "globalnej wioski" Macluhan i Truman Capote.Historia ma wiele wątków autobiograficznych,Allen był związany z Diane Keaton (która gra Annie), a film powstał po tym jak się rozstali i początkowo miał być kryminałem.W miarę kręcenia zdjęć powstał bardzo dowcipny melodramat. "Annie Hall" jest historią o rozstaniu.Alvy Singer (

                                   Mia Farrow w swojej najsłynniejszej roli Rosemary Jeśli ktoś jeszcze nie widział tego filmu to koniecznie powinnien zobaczyć. Dla "Kołysanki" Krzysztofa Komedy, ktora jest jednym z najlepszych utworów filmowych w historii kina, dla Mii Farrow w swojej najsłynniejszej roli, dla niezwykłego klimatu filmu i tajemniczej kamienicy, gdzie kręcono zdjęcia. Plotka o klątwie "Dziecka Rosemary" była prawdopodobnie zabiegiem marketingowym, ale wydarzenia jakie nastały po nakręceniu filmu budzą prawdziwą grozę. Najbardziej znaną historią jest morderstwo żony Polańskiego i jej znajomych (w tym Wojciecha Frykowskiego, przyjaciela Polańskiego) w Beverly Hills rok po premierze filmu. Nagła śmierć Komedy, twórcy muzyki do filmu czy rozwód Farrow z Sinatrą w trakcie kręcenia zdjęć (i późniejsze mało udane życie uczuciowe aktorki) również przypisuje się klątwie Rosemary. Zabójstwo Johna Lenona w kamienicy Dakota, która zagrała w filmie, też wią

                                                        ulotka dystrybutora Gatunek "komedia romantyczna" chyba zakończył swój żywot w latach 90-tych wraz z takimi filmami jak "Masz wiadomość", "Bezsenność w Seattle", "Kiedy Harry poznał Sally" ze swoim podnoszącym na duchu, naiwnym wydźwiękiem i lekkim dowcipem. Wraz z nastaniem XXI wieku coś złego stało się z tym gatunkiem, nie wiem czy to publiczność schamiała i oczekiwała takich zmian czy reżyserzy nastawiają się na masową publikę czyli tę z niewybrednym dowcipem. Wulgaryzację można zauważyć już w amerykańskiej komedii romantycznej "Ostrożnie z dziewczynami" z 2002 roku z Cameron Diaz, pre-Kac Vegas - film jest nawet momentami śmieszny, ale przeważa żenujący i ciężki humor (jeśli to jeszcze jest humor). "American Pie" z 1999 roku również zaliczono do komedii romantycznych (ale wg większości widzów jest to komedia erotyczna, nie mająca nic wspólnego z romantyzmem). Pro

                                                      ulotka dystrybutora Zastanawia mnie dlaczego ten film dostał tyle negatywnych recenzji i przepadł wśród innych, wcale nie ciekawszych, polskich produkcji. Nie oglądałam debiutu Katarzyny Rosłaniec "Galerianki", bo już tytuł mnie zniechęcił. Na "Bejbi blues" trafiłam przypadkiem i pozytywnie się zaskoczyłam. Zwłaszcza młodzi aktorzy, w tym główna rola Magdaleny Berus, są atutem. Nie ma tu sztucznej gwary młodzieżowej, ubrania, wygląd nastolatków i ich sposób zachowania jest jakby wyjęty z ulicy. W latach 90-tych szokującym obrazem był amerykański film "Kids" o nastolatku, który z premedytacją zaraża swoje partnerki (często 12 i 13 - letnie) wirusem HIV. Reżyser filmu, Larry Clark, nowojorski fotograf, postanowił w beznamiętny sposób pokazać życie amerykańskich dzieciaków. Film sprawia wrażenie dokumentu i przez to tym bardziej jest wstrząsający. Na reżysera spadła fala krytyki oburzonej publiczn

                                                         ulotka dystrybutora Nowy film Michała Bielawskiego o polskiej reprezentacji siatkarzy bardzo dobrze się ogląda, nawet jeśli nie jest się fanem siatkówki (nie jestem). Zdecydowanie wolę piłkę nożną. Ale dokument Bielawskiego wciągnął mnie i zainteresował. Nie ma tutaj, jak we wcześniejszym jego filmie "Mundial", ozdobników graficznych, zabawy animacją i fabułą, film jest prostą opowieścią o tym czym jest sport. Zawodostwo to przede wszystkim powtarzalność ćwiczeń, kontuzje, jeżdżenie od hali do hali sportowej, mały kontakt z rodziną i euforia zwycięstw, ale smutek porażki. Przyglądamy się treningom, wyczerpującym i morderczym, oglądamy prywatne pokoje w hotelu w Spale, gdzie skromne wyposażenie wnętrz może dziwić, podglądamy relacje między siatkarzami (chociaż na relacjach wewnątrz drużyny reżyser skupia się w najmniejszym stopniu). Centralną postacią jest trener, który także popełnia błędy. Udało się Bielawskiem

                               Dorastające i atrakcyjne pensjonarki pod Wiszącą Skałą Zdecydowałam się na podtytuł z Marcela Prousta, ponieważ dobrze ilustruje temat "Pikniku pod Wiszącą Skałą" w reżyserii Petera Weira. Głównymi bohaterkami filmu są dorastające panienki z dobrych domów, przebywające na pensji pani Appleyard w Australii. Jest rok 1900, dzień św. Walentego, w planach wycieczka pod Wiszącą Skałę, wulkaniczną górę. W trakcie pikniku czworo dziewcząt i nauczycielka ginie w niewyjaśnionych okolicznościach u stóp Wiszącej Skały. Po tygodniu poszukiwań znajduje się jedna z uczennic, poszukiwania pozostałych nie dają rezultatów. Krótki opis fabuły filmu nie jest w stanie odzwierciedlić onirycznego klimatu filmu. Weirowi udało się oddać realia początku wieku kiedy to dojrzewające panny mogły po wyjezdzie z miasteczka zdjąć co najwyżej rękawiczki. Trzymane pod kloszem dobrych manier, z dala od chłopców, a tym bardziej mężczyzn nawiązują ze sobą relacje prawie

                        Oskarowa rola Toma Hulce (Wolfgang Amadeusz Mozart)                                          Przyznać muszę, że pomimo mojego uwielbienia żywionego do Milosa Formana jego "Amadeusz" mi umknął. Fanką "Hair" jestem od lat (widziałam również musical w Teatrze Muzycznym w Gdyni, ale film zrobił na mnie większe wrażenie), "Lot nad kukułczym gniazdem" ze wspaniałą kreacją Jacka Nicolsona również widziałam kilkakrotnie, a "Amadeusz" jakoś nie był mi po drodze. Do wczoraj. Dzięki TVP Kultura obejrzałam "Amadeusza" i się zachwyciłam. Film zdobył mnóstwo nagród filmowych, w tym 8 Oskarów, także za najlepszy film roku, co zupełnie mnie nie dziwi. Wszystko w "Amadeuszu" jest doskonałe, narracja wartka, wspaniala muzyka, świetne zdjęcia i główny bohater z krwi i kości. Ten Mozart Formana jest histerycznie śmiejącym się, wulgarnym nicponiem, który gdzieś ma władców swoich czasów - kler i cesarza. Szokuje braki

                                                             ulotka dystrybutora Ten szwedzki film dobrze się ogląda, można się szczerze pośmiać, ale zaraz po seansie już się o nim nie pamięta. Mimo to jest to rozrywka z wyższej półki. Historia o życiu szwedzkiego stulatka z niewiarygodnymi przygodami jest pretekstem do opowiedzenia najważniejszych wydarzeń XX wieku. Pojawia się tam wojna domowa w Hiszpanii i generał Franco, Harry Truman i pierwsze próby bomby atomowej w ramach projektu Manhattan, rewolucja kulturalna w latach 60-tych w Chinach za czasów Mao,jest spotkanie ze Stalinem i Churchilem. W każdym z tych wydarzeń czynny udział bierze główny bohater, Alan Karlsson, zawsze przypadkowo tam trafiając. Jest agentem wywiadu, pomaga w konstrukcji bomby atmowej, wysadza mosty w Hiszpanii. W swoje setne urodziny ucieka z zakładu opieki i od razu pakuje się w kolejną, niesamowitą przygodę. "Stulatek..." to nie tylko absurdalna komedia, ale i połączenie kilku gatunków

                                                    Michael Fassbender z głową "Frank" to film bardzo orygninalny, trudno go zakwalifikować do jakiegoś konkretnego gatunku. Są tu elementy komedii, dramatu, filmu muzycznego. Niebezpieczna mieszanka daje w efekcie bardzo ciekawe widowisko. Duża w tym zasługa świetnych aktorów, ale i reżyserii Lenego Abrahamsona. Przyznam, że mam słabość do Michaela Fassbendera ("Głód", "Wstyd", "Zniewolony") jest doskonałym aktorem nawet jak gra z plastikową glową założoną na swojej... Ta głowa plastikowa jest centralnym punktem filmu. Tytułowy Frank jest charyzmatycznym liderem zespołu alternatywy muzycznej, marzącym o nagraniu naprawdę dobrej płyty, która nie będzie płytka, banalna czy przeciętna. Jego zespół o ekscentrycznej nazwie "Soronprfbs" składa się z młodych, zdolnych artystów. Frank od lat żyje z plastikową głową, ukrywając swoją twarz. Do jego zespołu przypadkowo dołączy Jon, całkiem zwy

                                                         Keira Knightley w roli Grety Nowy film Johna Carneya "Zacznijmy od nowa" wydawał się z opisów dystrybutora filmem nakręconym specjalnie dla mnie. Jest tam Nowy Jork, który jest fotogeniczny, jest wokalista zespołu Maroon 5, którego głos (i wygląd) uwielbiam, jest Keira Knightley, dobra aktorka o ciekawej urodzie, są świetne piosenki i...wszystko razem jest nudne i sztampowe. dialogi irytujące, truizmy i banały wygłaszane przez bohaterów drażnią uszy, a sama historia mało oryginalna. O czym jest ten film? Greta i Dave stanowią doskonałą parę, żyć bez siebie nie moga, razem komponują piosenki. Dave staje się sławny po tym jak jego utwory zostają wykorzystane w filmie. Podpisuje kontrakt z najlepszą wytwórnią w Nowym Jorku i razem ze swoją dziewczyną przenosi się do tego miasta. Związek rozpadnie się, ponieważ Dave odejdzie do innego, celebryckiego życia. Porzucona Greta zaśpiewa w klubie dla młodych talentów i zosta

Film japońskiego reżysera Hirokazu Koreedy jest pełen spokoju, kontemplacji, ciszy. Emocje wypisane na twarzy bohaterów przemawiają jednak o wiele bardziej niż krzyk czy płacz. Uporządkowane życie japońskiego młodego wilka zostaje przewrócone do góry nogami po informacji, że jego ukochany synek nie jest jego dzieckiem biologicznym - w szpitalu pomylono dzieci. Ryota, który całe swoje życie odnosił sukcesy nagle czuje się przegrany, oszukany i wściekły na niesprawiedliwy los. Ma pretensję do żony, że nic nie zauważyła, a matka przecież zawsze pozna swoje dziecko. Zaczyna szukać winy w synie - no tak, nie był tak zdolny jak on, to dawało do myślenia!Ryota z żoną postanawiają wymienić się synami z rodziną, która wychowywała ich biologicznego syna. Czy jednak więź biologiczna okaże się silniejsza czy bliskość wynikająca z lat wychowania nie swojego syna? "Jak ojciec i syn" jest filmem o strachu jakie przeżywa każde dziecko bojąc się odrzucenia. Bo czy nie jest odrzuceniem stwie

                                                             ulotka dystrybutora Dawno się tak nie uśmiałam na komedii. "Tamara i mężczyźni" w reżyserii Stephena Fearsa (znanego przede wszystkim z rewelacyjnych "Niebezpiecznych związków" z Glenn Close i Johnem Malkovichem) jest dowcipnym, niegłupim filmem ze świetnymi dialogami. Można zrobić dobrą komedię o kobietach i mężczyznach, nie kierując się stereotypami, ale umiejętnie odkrywając ludzką naturę. Tamara wraca po kilku latach do małego miasteczka w Wielkiej Brytanii, z którego pochodzi. Przenosi się z Londynu gdzie zrobiła karierę jako dziennikarka. W sennym miasteczku nic się nie dzieje, a mieszkańcy żyją życiem innych. Powrót Tamary wywraca do góry nogami spokój miasta. Wracają wspomnienia kiedy Tamara była dojrzewającą, nieatrakcyjną dziewczyną marzącą o wielkiej miłości. Wtedy dostała kosza od wszystkich mężczyzn, którymi była zainteresowana. Dziś wraca odmieniona - po operacji szpeczącego ją nosa pię

                                                       Bliźniaczki z "Lśnienia" Stephen King po ekranizacji swojej powieści "Lśnienie" przez Stanleya Kubricka podobno był rozczarowany. Film nie jest dokładną adaptacją książki, ale dzięki temu udało się Kubrickowi stworzyć dzieło indywidualne. Po 34 latach od premiery nadal przeraża i fascynuje. Fabuła opowieści jest nastąpująca: pisarz Jack Torrence ( Jack Nicholson) wraz z żoną Wendy ( Shelley Duvall) i synem Dannym (Danny Lloyd) dostaje pracę w położonym głęboko w górach hotelu "Panorama". Przez 6 zimowych miesięcy ma opiekować się tym miejscem, które ma złą sławę - poprzedni opiekun hotelu zamordował swoje córki i żonę po czym popełnił samobójstwo. Jack nie ma wielkiego wyboru, z powodu problemów z piciem trudno jest mu znaleźć pracę na stałe. W hotelu będzie miał również dobre warunki do pisania książek. Jack nie pije od 5 miesięcy, przestał po tym jak w upojeniu alkoholowym złamał rękę synkowi.

                                         Bruce Dern w fenomenalnej roli Woodiego Granta "Nebraska" to film, który powinnien dostać Oskara - za zdjęcia, za muzykę, za aktorstwo i reżyserię. Jestem zakochana w tym filmie od momentu obejrzenia. Niskobudżetowe kino amerykańskie, powolne, bez akcji, a jednocześnie dowcipne, wzruszające, głębokie. Film się też dobrze ogląda, nie ma dłużyzn ani nudy. Film jest czarno-biały i zmontowany w taki sposób że miałam wrażenie, że oglądam dokument. Nie wiem czy to był celowy zabieg reżysera, ale wątek autobiograficzny (reżyser pochodzi z Nebraski) może być powiązany z takim sposobem sfilmowania historii. Głównym bohaterem jest Woody, starszy pan, alkoholik, który pewnego dnia dostaje informację, że wygrał milion dolarów pod warunkiem, że wykupi los na loterii w Nebrasce. Mieszkający w Montanie Woody postanawia udać się w podróż, przy okazji odwiedzając rodzinne strony w jednym z miasteczek w Nebrasce. Jego dosrosły syn jedzie z nim, t

Andrzej Wajda ma na swoim koncie wiele arcydzieł filmowych, jest niekwestionowaną jedynką na liście polskich reżyserów. "Kanał", "Człowiek z marmuru", "Popiół i diament" stanowią ważny dorobek historii polskiego kina. Chciałabym przypomnnieć zapomniany, a moim zdaniem najlepszy film Wajdy "Panny z Wilka" (w 1980 roku film byl nominowany do Oskara i przegrał z "Blaszanym bębenkiem"). Wajdzie udało się doskonale oddać oniryczny nastrój opowiadania Iwaszkiewicza, na podstawie którego powstał film. Wiktor Ruben wraca po wielu latach do majątku Wilko, w którym spędził wakacje jako korepetytor jednej z dziewcząt, mieszkanek dworu. Właśnie skończyła się I wojna światowa. Mineło 15 lat od jego ostatniego pobytu, wiele się zmieniło, skromny i nieśmiały korepetytor stał się dojrzałym mężczyzną. Wiktor konfrontuje się ze wspomnieniami, jak się zmienił, zyskał pewność siebie, jak zmieniła go wojna, w której brał udział. Dowiaduje się od mieszkanek

Ten film trzeba zobaczyć. Historia związku bogatego geja z chlopakiem poderwanym na dworcu w Paryżu jest pretekstem do przedstawienia nierówności społecznych, nielegalnej imigracji, która staje się być coraz większym problemem współczesnej Europy. Chłopcy z Europy Wschodniej w bezwzględny sposób wykorzystują bogatego, samotnego geja z przedmieść Paryża. Są uciekinierami z krajów ogarniętych wojną i biedą, gdzie żeby przeżyć trzeba być brutalnym i agresywnym. Ta agresja przeciwstawiona jest wrażliwości głównego bohatera. Reżyser stworzył dzieło pełne emocji, ze świetnym aktorstwem, zastosował kilku gatunków kina, łącząc film dokumentalny, kryminał i melodramat z filmem społecznie zaangażowanym. Jest kilka fascynujących scen, które zapadają w pamięci jak np scena tańca w mieszkaniu bogatego Francuza. Polecam do obejrzenia.

Nowa fala w kinie francuskim (lata 50-te i 60-te) do dziś inspiruje reżyserów na całym świecie. Bunt młodych przeciwko ustalonym regułom w kinie zaczął się od grupy młodych kinofilów, zebranych wokół pisma "Carhiers du cinema". Ci pasjonaci kina recenzowali w piśmie oglądane przez nich nałogowo filmy, aż sami zaczęłi je kręcić. Brak wykształcenia stał się w tym przypadku zaletą. Wszystko było dozwolone, koniec z regułami, których uczyło się w szkołach filmowych. "Do utraty tchu" Godarda nie miało nawet scenariusza, koncepcja zmieniała się w trakcie kręcenia zdjęć, a część dialogów reżyser spoza kadru podrzucał aktorom. "I Bóg...stworzył konbietę" Vadima z Brigitte Bardot wywołał skandal pokazaniem nagiej aktorki, elektryzującej seksapilem. "400 batów" autobiograficzna opowieść Francois Truffaut'a, stanowiła manifest nowego kina - niski budżet, prosta fabuła, brak gwiazd, zdjęcia we wnętrzach naturalnych, autorski charakter dzieła. "Wind

Muszę zwrócić honor Xavierowi Dolanowi. Jego "Wyśnione miłości" to jeden z lepszych filmów jakie widziałam w tym roku. Almodovarowskie inspiracje, niezwykła muzyka z piosenka "Bang bang" Nancy Sinatry, allenowski dowcip, fascynacja francuską Nową Falą lat 60-tych - wszystko co lubię w jednym filmie. Aktorzy są również mocnym punktem dzieła. Glówni bohaterowie, Mari (świetna rola Moni Chokri) i Francis (Xavier Dolan) są przyjaciółmi, on jest wrażliwym gejem, ona pewną siebie kobietą, zakochaną w stylu vintage. Stylizacje na Audrey Heburn podkreślają jej pewność siebie, podobnie jak częste zmiany kochanków. Na jednej z imprez, wśród bohemy artystycznej Montrealu pojawia się intrygujący blondyn, Nicolas. Marii i Francis zaczynają spędzać z nim wolne chwile, fascynacja zamienia się w zauroczenie. Nicolas uwodzi zarówno Mari jak i Francisa. Zaczyna się rywalizacja o względy narcystycznego blondyna, wręcz obsesyjna chęć zbliżenia się do niego. Pytanie tylko kogo wybi

Główną bohaterką filmu Simo Halinena jest transseksualna kobieta, która niedawno skończyła terapię po operacji zmiany płci. Będąc mężczyzną miała ułożone życie - dom, żona, córka, po operacji nie ma z nimi kontaktu. Czuje się samotna, a słowa terapeutki: jeśli chcesz coś zmienić w życiu to po prostu to rób stanowią podstawę pózniejszych wydarzeń. Maarit mimo wysokich kwalifikacji podejmuje pracę sprzątaczki. W gabinecie terapeutycznym jeden z pacjentów bierze ją za asystenktkę terapeutki, do której chodzi. Maarit wciela się w rolę terapeutki i poznaje sekrety mężczyzny, który ma problemy z żoną. Po pewnym czasie Maarit przyznaje się do kłamstwa, mówi o swojej transseksualności. Fascynacja zamienia się w romans. Akcja filmu "Powiem Ci wszystko" dzieje się w Finlandii, kraju tolerancji i zrozumienia inności. Mimo to reżyser pokazuje, że ta poprawność polityczna w relacjach bliskich nie do końca się sprawdza. Każda z przedstawionych postaci przeżywa swój osobisty dramat. H