zakochana w kinie

Ten film trzeba zobaczyć. Historia związku bogatego geja z chlopakiem poderwanym na dworcu w Paryżu jest pretekstem do przedstawienia nierówności społecznych, nielegalnej imigracji, która staje się być coraz większym problemem współczesnej Europy. Chłopcy z Europy Wschodniej w bezwzględny sposób wykorzystują bogatego, samotnego geja z przedmieść Paryża. Są uciekinierami z krajów ogarniętych wojną i biedą, gdzie żeby przeżyć trzeba być brutalnym i agresywnym. Ta agresja przeciwstawiona jest wrażliwości głównego bohatera. Reżyser stworzył dzieło pełne emocji, ze świetnym aktorstwem, zastosował kilku gatunków kina, łącząc film dokumentalny, kryminał i melodramat z filmem społecznie zaangażowanym. Jest kilka fascynujących scen, które zapadają w pamięci jak np scena tańca w mieszkaniu bogatego Francuza. Polecam do obejrzenia.

Nowa fala w kinie francuskim (lata 50-te i 60-te) do dziś inspiruje reżyserów na całym świecie. Bunt młodych przeciwko ustalonym regułom w kinie zaczął się od grupy młodych kinofilów, zebranych wokół pisma "Carhiers du cinema". Ci pasjonaci kina recenzowali w piśmie oglądane przez nich nałogowo filmy, aż sami zaczęłi je kręcić. Brak wykształcenia stał się w tym przypadku zaletą. Wszystko było dozwolone, koniec z regułami, których uczyło się w szkołach filmowych. "Do utraty tchu" Godarda nie miało nawet scenariusza, koncepcja zmieniała się w trakcie kręcenia zdjęć, a część dialogów reżyser spoza kadru podrzucał aktorom. "I Bóg...stworzył konbietę" Vadima z Brigitte Bardot wywołał skandal pokazaniem nagiej aktorki, elektryzującej seksapilem. "400 batów" autobiograficzna opowieść Francois Truffaut'a, stanowiła manifest nowego kina - niski budżet, prosta fabuła, brak gwiazd, zdjęcia we wnętrzach naturalnych, autorski charakter dzieła. "Wind

Muszę zwrócić honor Xavierowi Dolanowi. Jego "Wyśnione miłości" to jeden z lepszych filmów jakie widziałam w tym roku. Almodovarowskie inspiracje, niezwykła muzyka z piosenka "Bang bang" Nancy Sinatry, allenowski dowcip, fascynacja francuską Nową Falą lat 60-tych - wszystko co lubię w jednym filmie. Aktorzy są również mocnym punktem dzieła. Glówni bohaterowie, Mari (świetna rola Moni Chokri) i Francis (Xavier Dolan) są przyjaciółmi, on jest wrażliwym gejem, ona pewną siebie kobietą, zakochaną w stylu vintage. Stylizacje na Audrey Heburn podkreślają jej pewność siebie, podobnie jak częste zmiany kochanków. Na jednej z imprez, wśród bohemy artystycznej Montrealu pojawia się intrygujący blondyn, Nicolas. Marii i Francis zaczynają spędzać z nim wolne chwile, fascynacja zamienia się w zauroczenie. Nicolas uwodzi zarówno Mari jak i Francisa. Zaczyna się rywalizacja o względy narcystycznego blondyna, wręcz obsesyjna chęć zbliżenia się do niego. Pytanie tylko kogo wybi

Główną bohaterką filmu Simo Halinena jest transseksualna kobieta, która niedawno skończyła terapię po operacji zmiany płci. Będąc mężczyzną miała ułożone życie - dom, żona, córka, po operacji nie ma z nimi kontaktu. Czuje się samotna, a słowa terapeutki: jeśli chcesz coś zmienić w życiu to po prostu to rób stanowią podstawę pózniejszych wydarzeń. Maarit mimo wysokich kwalifikacji podejmuje pracę sprzątaczki. W gabinecie terapeutycznym jeden z pacjentów bierze ją za asystenktkę terapeutki, do której chodzi. Maarit wciela się w rolę terapeutki i poznaje sekrety mężczyzny, który ma problemy z żoną. Po pewnym czasie Maarit przyznaje się do kłamstwa, mówi o swojej transseksualności. Fascynacja zamienia się w romans. Akcja filmu "Powiem Ci wszystko" dzieje się w Finlandii, kraju tolerancji i zrozumienia inności. Mimo to reżyser pokazuje, że ta poprawność polityczna w relacjach bliskich nie do końca się sprawdza. Każda z przedstawionych postaci przeżywa swój osobisty dramat. H

                                                         zdjęcie ze strony onet.pl Xavier Dolan nakręcił thriller ze sobą w roli głównej. To już czwarty film kanadyjskiego reżysera, który ma zaledwie 25 lat. Zdążył już zostać okrzyknięty "cudownym dzieckiem współczesnego kina". W filmie "Tom" widać, że reżyser kocha siebie i jest sobą zachwycony. Jego uroda intryguje (twarz Dolana zajmuje większość kadrów), ale film już niekoniecznie. Akcja filmu dzieje się na farmie matki kochanka Toma, głównego bohatera. Tom przyjeżdża na jego pogrzeb, podając się za kolegę dziewczyny zmarłego. Matka nie wiedziała o homoseksualiźmie syna, czeka na przyjazd jego dziewczyny, ale ona nie pojawia się na pogrzebie. Za to pojawia się agresywny brat zmarłego, który utwierdza matkę w przekonaniu, że syn miał dziewczynę, a Tom jest tylko kolegą. Tom na farmie czuje się coraz bardziej u siebie, mimo ataków ze strony brata, nieokrzesanego macho-rolnika. Fiilm jest oniryczną opowie

Nowy film brytyjskiego reżysera Rolanda Joffe ("Pola śmierci", "Szkarłatna litera", "Misja") jest całkiem dobrze sfilmowaną opowieścią o powstaniu Opus Dei. Doskonale oddane realia Hiszpanii początku XX wieku, scenografia bez zarzutu, ale wymowa filmu jednoznaczna. Hagiografia Josemarii Escrivy, założyciela Opus Dei. To film niestety cukierkowy, ze sztuczną grą aktorów, umiarkowanie wzruszający, choć prawdopodobnie takie było założenie. Sam pomysł na opowiedzenie historii życia świętego ciekawy: dziennikarz szuka materiału do swojej ksiązki o Josemarii Escrivie. Ma się spotkać ze swoim ojcem, z którym jest skłócony. Okazuje się, że jego ojciec był przyjacielem świętego i jego wspomnienia pomogą synowi biografię Josemarii Escrivy napisać. W tle krwawa wojna domowa, egzekucje na księżach, podziały nawet pomiędzy przyjaciółmi. Bohaterowie walczą o nową, bardziej sprawiedliwą ojczyznę - jeden przystępując do faszystowskiej Falangi, drugi zakładając organizacj