zakochana w kinie

Gdzie jest granica obsesji na punkcie talentu czyjegos wiedza tylko Ci ktorzy za tym talentem gonia. Tytulowa bohaterka marzy o napisaniu pieknego poematu, o rozwinieciu talentu, ktorego niestety nie posiada. Chodzi na lekcje poezji zeby sie nauczyc pisac ale nie da sie tego nauczyc. Jest jednak na tyle swiadoma by zauwazyc w jednym ze swoich wychowankow ten talent. Dziecko ma 5 lat i slowa same nieswiadomie do niego przychodza. Przedszkolanka postanawia te talent rozwijac,ale rodzina dziecka niekoniecznie tego chce. Szereg wydarzen gdzie kazdy chce dla dziecka dobrze doprowadza do zaskakujacego finalu. Jest to jeden z lepszych filmow jakie ostatnio widzialam,bardzo polecam.

Joanna Bator w ksiazce "Ciemnosc prawie noc" nie owija w bawelne. Przemoc wobec dzieci jest faktem i to matki glownie jej dokonuja. Film Lankosza jest wierny basniowemu klimatowi ksiazki,realizm magiczny z kazdej sceny wydziera. To opowiesc o traumie transgeneracyjnej, teori trzech pokolen- pierwsze w ktorym wydarzyla sie jakas trauma,drugie gdzie dzieci nosza te traume niewiadomie i trzecie pokolenie, ktore ma szanse na zmiany... Glowna bohaterka, grana przez Magdalene Cielecka, przyjezdza do Walbrzycha zeby przygotowac reportaz o zaginionych dzieciach sama wraca do swojej przeszlosci. Mecza ja koszmary, wspomnienia, nie moze sobie przypomniec wydarzen, ktore wplynely na cale jej zycie. Dopiero praca nad reportazem przyblizy ja do prawdy o swoim dziecinstwie. Doskonale zdjecia Koszalki nadaja niezwykly klimat- ciemne wnetrza pokoi, ciemne ulice. Ale w tej ciemnosci jest szansa na zmiane, tyle ze po uswiadomieniu sobie zla jakie bohaterow otacza. Polecam chociaz film jest br