Nowa fala - od krytyki filmowej po reżyserię


Nowa fala w kinie francuskim (lata 50-te i 60-te) do dziś inspiruje reżyserów na całym świecie. Bunt młodych przeciwko ustalonym regułom w kinie zaczął się od grupy młodych kinofilów, zebranych wokół pisma "Carhiers du cinema". Ci pasjonaci kina recenzowali w piśmie oglądane przez nich nałogowo filmy, aż sami zaczęłi je kręcić. Brak wykształcenia stał się w tym przypadku zaletą. Wszystko było dozwolone, koniec z regułami, których uczyło się w szkołach filmowych. "Do utraty tchu" Godarda nie miało nawet scenariusza, koncepcja zmieniała się w trakcie kręcenia zdjęć, a część dialogów reżyser spoza kadru podrzucał aktorom. "I Bóg...stworzył konbietę" Vadima z Brigitte Bardot wywołał skandal pokazaniem nagiej aktorki, elektryzującej seksapilem. "400 batów" autobiograficzna opowieść Francois Truffaut'a, stanowiła manifest nowego kina - niski budżet, prosta fabuła, brak gwiazd, zdjęcia we wnętrzach naturalnych, autorski charakter dzieła. "Windą na szafot", film Louis'a Malle'a o niemożliwości dokonania zbrodni doskonałej, wykorzystywał hitchkockowski suspens.
Czołowymi przedstawicielami nowej fali byli: Francois Truffaut (reżyser m.in. "400 batów", "Antoine i Colette", "Skardzione pocałunki", "Jules i Jim" "Dwie Angielki"), Jean Luc Godard ("Do utraty tchu"), Agnes Varda ("Cleo od 5 do 7", "Bez dachu i praw", "Szczęście"), Eric Rohmer ("Moja noc u Maud", "Kolekcjonerka", "Miłość po południu"), Alain Resnais ("Hieroshima, moja miłość"), Claude Chabrol ("Na dwa spusty"). Aktorzy, którzy zyskali sławę dzięki filmom nowej fali to Jean-Paul Belmondo, Jean-Luis Trintignant, Jeanne Moreau, Brigitte Bardot, Catherine Deneuve, w tym czasie początkujący, dziś legendy kina. Symbolicznym końcem nowej fali był kontrowersyjny film Claude Lelouch'a "Kobieta i mężczyzna" z 1966 roku z udziałem Jean'a-Luis'a Trintignant'a, aktora nowofalowego.
Wspólna dla nowej fali była pochwała młodości, młodzi reżyserzy robili filmy o młodych ludziach. Ważne było by film jak najbardziej odzwierciedlał rzeczywistość czyli stosowano dialogi jakimi mówią ludzie na ulicach, ulice wykorzystywano zamiast studia w charakterze scenografii, zrezygnowano ze sztucznego oświetlenia. Modny w latach 50-tych jazz jako ścieżka dźwiękowa filmu. Dla współczesnego widza filmy nowej fali moga stanowić pamiątkę tamtych czasów, czasów jeszcze sprzed rewolucji roku '68. Te filmy, które wywoływały kontrowersje wtedy, dziś wydają się być bardzo grzeczne. Mimo to świetnie się je ogląda, bo czuć w nich miłość do kina ich twórców.

Jean-Paul Belmondo i Jean Seberg w "Do utraty tchu"
(zdjęcie ze strony Iluzjon Filmoteki Narodowej)

Komentarze

  1. kinomaniak15 lipca 2014 09:33

    Na zaczynającym się 24 lipca festiwalu Nowe Horyzonty we Wrocławiu pokazane zostaną wybrane wspólczesne filmy francuskie nawiązujące do nowej fali.

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Ministerstwo czasu

"Ministerio del tiempo" jest serialem,który uzależnia! Hiszpańska produkcja, dostępna jak wszystkie hiszpańskie telewizyjne produkcje na stronie rtve (niestety bez napisów i tylko po hiszpańsku). Hiszpanie zakochali się od pierwszego odcinka w tym lekkim i dowcipnym przedstawieniu najważniejszych wydarzeń z historii ich kraju. Jest tam i królowa Izabela Katolicka i Krzysztof Kolumb, jest Cyd i Cervantes, pojawia się król Filip II z królem Karolem V. Mamy powstanie hiszpańskiej inkwizycji i odkrycie Ameryki, ale też grypę zwaną "hiszpanką" i słynną w Hiszpanii w XIX wieku morderczynię z Barcelony.  Na czym polega fenomen serialu? Przecież produkcji historycznych jest mnóstwo i nie wszystkie cieszą się taką popularnością. Pomysł fabuły "Ministerstwa czasu" to przenoszenie się w czasie współczesnych urzędników w celu przypilnowania by nikt nie zmieniał historii w sposób nieuprawniony. W czasie podróżują nie tylko urzędnicy tego ministerstwa, ale również wsz
Czytaj więcej

Wilk z Wall Street

Obraz
Recenzja opublikowana w pismie Zadra w styczniu 2014 r. ( www.zadra.pl ) Wilk z Wall Street – film dla prawdziwych mężczyzn Często chodzę do kina, mam swoich ulubionych reżyserów i aktorów. Przyznaję, że Leonardo Di Caprio i Martin Sorsese nie należą do nich, więc może się uprzedziłam już idąc na „Wilka z Wall Street”? To dlaczego poszłam?? Bo 1 stycznia oprócz filmu „Hobbit” w najróżniejszych wariacjach (w 3D, 2D, z dubbingiem, z napisami) nic innego kina nie oferowały…Martin Scorsese jest przedstawicielem kina „męskiego” jeśli można tak nazwać jego filmy – pełne krwi, przemocy i głównego bohatera macho w starym stylu, z kobietą w roli dodatku, do tego najczęściej poniżanej, bitej lub w roli prostytutki. Dobrze znam filmy Scorsese, wiem co mnie czeka, idę. Historia oparta na faktach – Jordan Belfort w latach 80-tych wzbogacił się na handlowaniu akcjami śmieciowych spółek, wciskając kit nieświadomym zagrożenia klientom. Film od pierwszych scen już mnie rozczarował, ale myśl
Czytaj więcej

Festiwal w Gdyni - co się dzieje z polskim kinem?

Przeglądając filmy nominowane do konkursu głównego na 39 Festiwalu Filmów Fabularnych w Gdyni stwierdziłam, że smuta i martyrologia jest nadal ulubionym tematem polskich reżyserów. I choć do głosu doszło już moje pokolenie to nadal najbardziej artystyczne tematy to patologie, wojna i trudna polska historia. A gdzie są tematy współczesne, gdzie na każdym kroku nie musi być alkoholik, zboczeniec czy opozycjonista?Dlaczego Czesi potrafią robić filmy po których nie ma się ochoty od razu popełnić samobójstwa?A nie są to filmy banalne czy głupie. Brakuje mi w polskim kinie dobrych filmów, które nie będą przy okazji depresyjne. Jedynym pocieszeniem dla mnie jest Konkurs Młodego Kina, gdzie prezentowane są etiudy filmowe młodych twórców i w końcu widać, że kobiety się przepchały łokciami (bo się w Polsce inaczej nie da) ze swoimi produkcjami.Mamy pół na pół produkcji kobiet i mężczyzn. W konkursie głównym nominowane zostały tylko dwie kobiety,w tym Magdalena Piekorz, znana ze świetnych "
Czytaj więcej