Źli biali kolonizatorzy



        Plakat dystrybutora ze strony filmweb


"Zjawa" w reżyserii Alejandro Gonzaleza Inarritu nominowana w 12 kategoriach do tegorocznych Oskarów robi wrażenie niesamowitymi zdjęciami,widokami i monumentalizmem produkcji. Zbliżenia twarzy, ciał, gór, drzew, wszystko co widzimy jest ogromne i przytłaczające. Zima, krew, walka o przetrwanie w dzikiej naturze wbija w fotel efektami, ale również aktorską grą, spektakularną i momentami przekraczającą granice gry. Aktorzy przez dwa lata w mrozie dawali z siebie wszystko by zadowolić reżysera - perfekcjonistę. Powstało dzieło godne nagród, ale głównie za produkcję. Bo poza tym film wydaje mi się nieszczególnie ciekawy.

O czym jest "Zjawa"? Źli, biali kolonizatorzy zabrali ziemię pierwszym mieszkańcom Ameryki Północnej, mieczem i krzyżem wprowadzając swoją religię. Indianie walczyli w brutalny sposób o przeżycie, sciagajac skalpy i budząc lęk nawet najbardziej odważnych awanturników. Jednym i drugim chodziło o pieniądze. Tyle. Nic więcej w tym filmie nie ma. Może poza ubrudzonym Leonardo di Caprio. Przez prawie dwie i pół godziny widzowie oglądają jak zawsze czysty i schludny amant współczesnego kina Leonardo kończy ze swoim celebryckim wizerunkiem licząc że za przytycie, taplanie się w wodzie lodowatej, kopanie przez niedzwiedzia, ubiór plugawy - za te wszystkie poświęcenia w końcu zgarnie Oskara. A mimo to ciekawszą rolę ma Tom Hardy, który gra diabolicznie i bardzo przekonująco kompana - zdrajcę.

Oczekiwałabym od filmu politycznie zaangażowanego (lub aspirującego do zajęcia głosu w dyskursie politycznym) mniej łopatologicznych opowieści o podbiciu Ameryki i niedoli Indian. W porównaniu ze "Zniewolonym", który oprócz niewolnictwa poruszał tematy uniwersalne: psychicznego uzależnienia od władzy, lęku przed wolnością, dobra i zła, "Zjawa" to bardzo naturalistyczna opowieść survivalowa. Reżyser tak bardzo skupił się na formie że na treść nie starczyło mu już energii. Szkoda.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Zacznijmy od nowa - świetna muzyka i nic poza tym

Obraz
                                                         Keira Knightley w roli Grety Nowy film Johna Carneya "Zacznijmy od nowa" wydawał się z opisów dystrybutora filmem nakręconym specjalnie dla mnie. Jest tam Nowy Jork, który jest fotogeniczny, jest wokalista zespołu Maroon 5, którego głos (i wygląd) uwielbiam, jest Keira Knightley, dobra aktorka o ciekawej urodzie, są świetne piosenki i...wszystko razem jest nudne i sztampowe. dialogi irytujące, truizmy i banały wygłaszane przez bohaterów drażnią uszy, a sama historia mało oryginalna. O czym jest ten film? Greta i Dave stanowią doskonałą parę, żyć bez siebie nie moga, razem komponują piosenki. Dave staje się sławny po tym jak jego utwory zostają w...
Czytaj więcej

Bogowie-dobre polskie kino

Chociaż byłam sceptycznie nastawiona do filmu o Relidze Bogowie zaskoczyli mnie przede wszystkim perfekcyjnym wykonaniem. Przecież to światowy poziom udźwiękowienia, jakości zdjęć, scenografii. Widać dbałość o szczegół, dobry scenariusz i reżyserię. Pan Palkowski może dawać korepetycje swoim kolegom po fachu- krytycy nie przesadzili pisząc że to najlepszy film polski od długiego czasu posuchy. Dobre komercyjne kino, które trzyma w napięciu jak thrillery Hitchcocka. Główna rola Tomasza Kota jest na pewno przełomową w karierze. Jego Religa nie jest świętym, czego się obawiałam, ale ambitnym i zdeterminowanym lekarzem z problemami osobistymi. Aktor do perfekcji opanował sposób chodzenia i zachowania Religi, ma się wrażenie oglądania nie aktora a młodego kardiochirurga. Aktorzy grający współpracujących z Religa są również rewelacyjni. Dialogi trochę sztuczne, ale jestem w stanie darować tę niedoróbkę w kontekście bardzo dobrej całości filmu. Pawlikowski przedstawia okres w życiu lekarz...
Czytaj więcej

Mama - film, którego nie można pominąć

Obraz
                                          agresywny Steve (zdjęcie ze strony www.polityka.pl ) Długo przeze mnie wyczekiwany nowy film Xaviera Dolana (obecnego już na moim blogu), obsypany nagrodami przez krytyków na całym świecie, uhonorowany na festiwalu w Cannes to prawdziwa torpeda. Za każdym razem kiedy czytam entuzjastyczne recenzje ogarnia mnie niepokój, że film nie będzie taki dobry jak o nim piszą i mówią. W przypadku "Mamy" nie było rozczarowania. Dolan przypomina mi Godarda - fascynat kina, znający świetnie nurty i trendy, nałogowy oglądacz, który zaczyna kręcić własne filmy i dobrze korzysta ze swojej filmowej wiedzy. W jego filmach widać zresztą fascynację nową falą francuską, ale jest to fascynacja przefiltrowana przez wychowywanie się na teledys...
Czytaj więcej